Author: Poetic Paths

Ακούστε τον άνεμο να τραγουδάει στους ορίζοντες της βροχής και χαθείτε μετά από τα συναισθήματα που διαδίδουν την κάθαρση που ρίχνει το κενό στις αιωνιότητες που χωρίζουν τους κόσμους στις πλαγιές του Κόσμου. Σε περιστροφή των αρμονιών στο τραγούδι των

  Παραλογιστικές αποφάσεις, υποσυνείδητη πρόκληση Ταξιδεύοντας με τη μανία των άλλων Προσβλέπουμε σε αδρανή ανάχωμα μαρτυρικού σάρκου Ατρόμητη συλλογή μυαλών Κονσέρβες λέξεις και άγκιστρο Ψευδείς προφήτες να πεθάνουν και καλά για μια αγκαλιά Κλέβοντας τα όνειρα των ονείρων τυφλά Περισσότερη

Πάλι Είμαι το κρύο Κρύβεις από το κρεβάτι σου Είμαι τα λόγια που είπαμε Το μονοπάτι που περνάμε Ερπάζομαι με μια δυσαρέσκεια Τόσο ακτινοβόλο αποφεύγει τον ήλιο Σε αυτό το κρύο σκοτεινό μέρος Πού είναι αυτή η κόλαση όλα είχαν

Κίτρινα κλαδιά που παρασύρονται στην ακτή, Είστε αληθινός στην κατεύθυνση προς τα εμπρός, Κάμψη πάντα προς τα κάτω στα βάθη του σκότους. Η φωνή σας είναι ρηχή και μικρή, Οι αναπνοές δεν έχουν νόημα για όλους, αλλά για το άλλο,

Είμαι σε αναμονή για τη νύχτα αφήνω τον εαυτό μου στα κύματα των ονείρων μου. Στέκομαι στο λόφο και πίσω από τα σύννεφα εξακολουθεί να φυσάει ο άνεμος και αφαιρεί τις αμφιβολίες μου. Ένα ατελείωτο όνειρο ένα όνειρο για σένα.

Εριξε η μοίρα τα χαρτιά και φτάσαμε εμείς εδώ ξυπόλυτοι αστροναύτες. Απ τα νερά του ποταμού στα βάθη του Ωκεανού και στην ζωή λαθρεπιβάτες. Ολοι μας είμαστε μια ιδέας λιποτάκτες Η του βουνού μας αναβάτες…

Μέσα απο τις σιωπές μας για την σιωπή που την αφήσαμε μονάχη στο κεφαλόσκαλο της ζωής μας το γνωρίζαμε πως δεν έπρεπε και την αφήσαμε εκεί… Οι δυό μας γεννήσαμε την δική μας σιωπή όταν περάσαμε αδιάφοροι δίπλα απο τους

Σβήσαν τα φώτα κι απόψε στην πόλη ο αέρας σφυρίζει βαρύς και εγώ μέσα στο μπουντρούμι… μονάχος θα κλάψω ξανά Για ό,τι χάσαμε για ό,τι μας πήραν για τα λόγια του κόσμου τα παχειά, που για μας δεν έδωσαν βοήθεια

Ακατάσχετο και πηχτό το κάλεσμα της μοναξιάς πρόσωπα παιδιών καθιμαγμένα εκλιπαρούν αγάπη,… αφού για λίγα ευρώ τα έρηξαν οι άνοιμοι σε ρημαγμένους λαβυρίνθους. Ο χειμώνας βαρύς και κορμιά παιδιών στιβαγμένα μέσα σε ένα σαπιοκάραβο περνάνε απέναντι στην ελπίδα… Μια ελπίδα

Δεν έχω πια φωνή οι σπαραγμοί την έπνιξαν… η ζωή μου ίδια παπαρούνα με κόκκινα πέταλα και μια καρδιά μαύρη Τα μάτια δίχως φως γεμάτα απο τους ίσκιους των αδίκως εκτελεσμένων προσφύγων παιδιών στο ΑΙγαίο και το τραγούδι μου ένας