Uncategorized

Οι λέξεις χόρευαν ανάμεσα στα φύλλαενώ οι υποσχέσεις ανέβηκανσε ένα φανταστικό βαγόνιδιασχίζοντας έναν ντροπαλό ορίζοντα επιθυμιών.Τα μάτια, συγκέντρωσαν κοινές σιωπέςγιατί ήταν συνένοχοιστο πέρασμα του θορύβου των φόβων και της λήθης.Το νερό καθαρίζει την απέχθεια των χαϊδεμάτων,σπάει την απουσία διάφανων χαμόγελωνυγραίνει

Ήρθες, απόψε ,στου μυαλού το στρώμαΞαπλώσες απαλάδε σ’αγγιξα ακόμα !Την αύρα σου την νιώθωτο είναι μου τυλίγει,Η μορφή σου αγάπη μουφέρνει γαλήνη!Ήσυχα μη φύγειςαπ’ του μυαλού το στρώμαμη φύγεις μη….Δε σε χόρτασα ακόμα!!Τα μάτια σου φυλάκισαντη σκέψη μου εδώάσε με

Without glareOr tunnels, in white gatesIt was just that our hands were so tightWaiting for the hint of a spark.Fear is the heart of love.The greatness of melancholyExternal retaliationSwear on your throne.A storm through the still bright nightThis is how

There were no traceson sandthe tip of a knifecame in likedominant wavesprisonersof silenceafterfrom screamingbloodfromwind of other night

ΛείπειςΗ απουσία σου χαραξεμε μαχαίρι τη ψυχηΤο χαμόγελο σου χαθηκετο βλέμμα σου το δάκρυξαφνικά ,σαν πεταξεςστ’ουρανου την άκρη!Άφησε κενό αβυσσοςανοιξε η δική σου απουσιαΧάνομαι στα σκοτάδιαχωρίς δικά σου χάδια .Έλα,έστω για λίγο ……αστέρι μου να λαμψειςχαμόγελα να σκάψεις ,στο πρόσωπο

Ταξίδι στη Γη του ΝείλουΜια αρχαία μυρωδιάθα με μεθάΜε άγια υλικάΘα υφανω το χρησμό σουΘα σε λυτρώσω θα λυτρωθωΑπ’ τη λάσπη του πηλό θα πλάσω μια νύχταχωρίς αστέρια στηναγκαλιά σου θα βρεθωΘα ξαναγεννηθω ,μέσα στα δυο σου χέριαβασίλισσα σου θαμαι

Δεν σε ήθελε. Δεν σε αγαπούσε.Του άρεσε να χτίσει πάνω σου,μια αόρατη αλυσίδα,για να σε δεσμεύσει ως ιδιοκτησία του.Η ζωή σου εκτιμήθηκε από τη γωνία του ματιού του.Νήματα γεμάτα λόγια, προφορές και ισχυρισμούς,που αποξενώθηκαν ήταν όπλα για να συνεχίσουν την

Ζωή εκ του μη όντως εις το είναιπαραγαγαγείν μες στην ανυπαρξία τουΣύμπαντος.Σε αυτή την αιώνια κληρονομιά του ίχνουςστους καθρέφτες των στιγμάτωνεκεί που μετασχηματίζεται η μνήμηκαι ο βουβός πόνος της απουσίαςστα ταραγμένα αποθέματα της ψυχής.Εκεί στα κανάλια της άπειρης σιωπήςστο μακρύ

Νύχτα, στην παγερή σου αγκάλη κλείσετου ονείρου την ξεθωριασμένη αχτίδα.Κύμα κι αφρός που γίνηκε στο διάβατης ζωής μου.Νύχτα που ξυπνάς μνήμεςαπό άδειες αγκαλιέςάρρητα σύμφωναανάσες που ζέσταιναν ψίθυροι.Εσύ που γκρεμίζειςτον κόσμομε κίβδηλους ήχουςμες την ασυγχώρητη λήθη…Νύχτα, σ’ αλλοτινού καιρού τα μονοπάτιασα