Uncategorized

Είμαι σε αναμονή για τη νύχτα αφήνω τον εαυτό μου στα κύματα των ονείρων μου. Στέκομαι στο λόφο και πίσω από τα σύννεφα εξακολουθεί να φυσάει ο άνεμος και αφαιρεί τις αμφιβολίες μου. Ένα ατελείωτο όνειρο ένα όνειρο για σένα.

Εριξε η μοίρα τα χαρτιά και φτάσαμε εμείς εδώ ξυπόλυτοι αστροναύτες. Απ τα νερά του ποταμού στα βάθη του Ωκεανού και στην ζωή λαθρεπιβάτες. Ολοι μας είμαστε μια ιδέας λιποτάκτες Η του βουνού μας αναβάτες…

Μέσα απο τις σιωπές μας για την σιωπή που την αφήσαμε μονάχη στο κεφαλόσκαλο της ζωής μας το γνωρίζαμε πως δεν έπρεπε και την αφήσαμε εκεί… Οι δυό μας γεννήσαμε την δική μας σιωπή όταν περάσαμε αδιάφοροι δίπλα απο τους

Σβήσαν τα φώτα κι απόψε στην πόλη ο αέρας σφυρίζει βαρύς και εγώ μέσα στο μπουντρούμι… μονάχος θα κλάψω ξανά Για ό,τι χάσαμε για ό,τι μας πήραν για τα λόγια του κόσμου τα παχειά, που για μας δεν έδωσαν βοήθεια

Ακατάσχετο και πηχτό το κάλεσμα της μοναξιάς πρόσωπα παιδιών καθιμαγμένα εκλιπαρούν αγάπη,… αφού για λίγα ευρώ τα έρηξαν οι άνοιμοι σε ρημαγμένους λαβυρίνθους. Ο χειμώνας βαρύς και κορμιά παιδιών στιβαγμένα μέσα σε ένα σαπιοκάραβο περνάνε απέναντι στην ελπίδα… Μια ελπίδα

Δεν έχω πια φωνή οι σπαραγμοί την έπνιξαν… η ζωή μου ίδια παπαρούνα με κόκκινα πέταλα και μια καρδιά μαύρη Τα μάτια δίχως φως γεμάτα απο τους ίσκιους των αδίκως εκτελεσμένων προσφύγων παιδιών στο ΑΙγαίο και το τραγούδι μου ένας

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου. Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου… ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη

Ο χρόνος δε με παίρνει να ξεχάσω πράγματα, απ’ το μυαλό μου να τα βγάλω μια και καλή. Για τους αρχαίους τραγωδούς, τους κεραυνούς,… θα χρειαστώ δυο χρόνια το πολύ. Και ίσως άλλα τόσα για το Δάντη, βάλε και πόσα

Με την ελπίδα μικρού παιδιού καρτερεί η κόρη στα μάτια του, τα μάτια της ζέστη να βρούν,… τον λόγο να πιστεύει… Σαν την χιονάτη βρίσκεται σε κάσα και προσμένει ενα σπίρτο στα ξερά κλαδιά που είναι τυλιγμένη και ξύπνα την

Γελάω με την τραχύτητα μια προσωπικότητας ανέτοιμης.… Ποιόν ηθικότητας εκτός ετοιμότητας ελεύθερης βούλησης. Ο νοθευμένος νούς κάνει αναποφάσιστες βόλτες ψηλαφίζοντας νότες μένει εκτεθειμένος σαν τους αμνούς. Το αχνό φώς απο απόσταση ζεί και κατοικεί σε κάθε ψυχή Μια διαστρική ύλη