Νύχτα. – Π ο ι η τ ι κ έ ς – Δ ι α δ ρ ο μ έ ς

Νύχτα, στην παγερή σου αγκάλη κλείσε
του ονείρου την ξεθωριασμένη αχτίδα.
Κύμα κι αφρός που γίνηκε στο διάβα
της ζωής μου.
Νύχτα που ξυπνάς μνήμες
από άδειες αγκαλιές
άρρητα σύμφωνα
ανάσες που ζέσταιναν ψίθυροι.
Εσύ που γκρεμίζεις
τον κόσμο
με κίβδηλους ήχους
μες την ασυγχώρητη λήθη…
Νύχτα, σ’ αλλοτινού καιρού τα μονοπάτια
σα θάνατος με χέρια μυρωμένα
σκέπασε τον αλαργινό μου πόθο
και άφησε την μοίρα μου
να ξεπλένει στιγμές
στην προσμονή τ΄ ανέφικτου.

Νύχτα.

← Καλντερίμια των σκέψεων
Δροσοστάλες Σκέψεις →