ΤΩΡΑ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ
Τώρα ξέρω γιατί οι δύτες
βουτάνε στα βαθιά.
Γιατί τσακίζουν την μέση τους
κάνοντας επικίνδυνα μακροβούτια.
Δεν είναι οι θησαυροί
απο ναυάγια που βρίσκονται ξεχασμένοι εκεί
δεν είναι οι αρχαίες ελληνικές τριήρεις
με τις πολύτιμες υδρίες τους.
Αυτές οι ατελείωτες καταδύσεις στον βυθό
έχουν μόνο ένα σκοπό.
Να αγγίξουν λίγο απο την λάσπη εκεί που τυφλά
σέρνονται τα πιό τρελά τους όνειρα.
ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ…
«Η νύχτα πάλι έριξε το μαύρο της το πέπλο
και όπως κάθομαι μονάχη,
το φεγγάρι βλέπω…
Σαν να κατέβηκε απόψε και να έκατσε δίπλα μου,
άρχισε να με παρηγορεί και να μοιράζεται την πίκρα μου!
Λυπάται που με βλέπει πάλι μόνη
άλλο ένα βράδυ να παλεύω με τον πόνο…
Και καθώς ένα αστέρι πέφτει σιγά-σιγά
από των ματιών την άκρη νιώθω ένα δάκρυ ν’αργοκυλά
και όπως γυρίζω να σταματήσω τη σταγόνα
βλέπω να καθρεφτίζεται πάνω της η δική σου εικόνα…
Όλα απόψε σε θυμίζουν,τα μάτια μου με σένα πλημμυρίζουν
δεν ξέρω που γυρνάς,πως περνάς αλλά πως ακόμα με πονάς!
Αναρωτιέμαι αν σου ζήτησα πολλά,αν ήταν όνειρα τρελά,μακρινά
ή μήπως η καρδιά μου είναι τρελή που ακόμα την παιδεύει η δικιά σου η μορφή…
Και καθώς η νύχτα περνά και τα λάθη σου μετρά,το μυαλό μου σταματά
και με τις αναμνήσεις συντροφιά,ζητώ τη δικιά σου αγκαλιά,
μα εσύ δεν είσαι πουθενά,παντού κυριαρχεί η μοναξιά μέσα στη βουβή βραδιά..»
Σε κάθε τραγούδι που ακούω
Σε κάθε εικόνα που αντικρίζω
Σε κάθε στιγμή που ζω
Στην θάλασσα όταν χάνομαι
και στον ουρανό όταν πετάω
Εσύ εκεί υπάρχεις…
Δεν μπορείς να αγγίξεις τα όρια σου. Μόλις κάνεις να τα πλησιάσεις, εκείνα πάνε λίγο παραπέρα.
Και οι γυναίκες και οι άνδρες, φοβούνται τον θάνατο. Όμως οι γυναίκες φοβούνται έναν θάνατο επιπλέον, τον θάνατο της νιότης.
Καθετί έχει ακριβώς την αξία που του δίνεις.
Η ζωή μας ρίχνει στη μέση του Ωκεανού. Αργά ή γρήγορα, το νερό θα μας καταπιεί. Στεριά δεν υπάρχει, μόνο σωσίβια για να κρατηθείς. Αλλά, αν αφεθείς, το κύμα θα σου δείξει όλα τα αστέρια του ουρανού.
Τίποτα δεν έχει νόημα, άρα, όλα έχουν νόημα.
Τα ναρκωτικά είναι δίκαια. Ό,τι σου δίνουν, σου παίρνουν.
Κάθε πράξη είναι εγωιστική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να κρύβει ομορφιά.
Είσαι πιο σοφός αυτή τη στιγμή απ’ όσο υπήρξες ποτέ.
Μαζεύω το σώμα μου στα σκεπάσματα
τυλίγομαι μ’ ένα στυλό
και ξεπροβάλλω
σα κουφάρι μες στο κρεββάτι.
Το κρεββάτι λυτρώθηκε,
ένα κενό στο δεξί μου χέρι
και ακόμα τρύπα δε φάνηκε.
Καλημέρα
έχυσα το καφέ σου
πρωινό δεν υπάρχει.
Στέκομαι στο ίδιο μαξιλάρι
στο ίδιο λευκό
αγγίζω με τα μαλλιά μου τις ελπίδες
Αχ!
Δε φάνηκε ακόμα κανένα όνειρο
ούτε καν εφιάλτης.
Θα είσαι ήρεμος σ’ εκείνο το μέρος
που ακόμα αναβλύζουν πηγές
και τα κλαδιά σπάζουν
από τον αέρα και το βάρος τους.
Θα νιώθεις άνθρωπος της γης
όταν θα αυτοσχεδιάζεις
με φυσικά υλικά
και δε θα χρειάζεται να επιλέγεις
μέσα από πολλά κορμιά
τη συντροφιά σου.
Θα είσαι ήρεμος
όταν πια δε θα σε καταδιώκει η μέρα.
Τα πρωινά δεν θα είναι πια περίπλοκα.
Όλα θα έχουν τη δική τους
Συμμετρία